Gözünü ufuk çizgisinden ayırmadan başı dik yürümek

         Çocukluğunuzda okuduğunuz, hatta içinde yazılanları uygulamaya çalıştığınız davranış ya da mankenlik kılavuzu kitaplarının önerdiği şeyleri İstanbul’da bir yerden bir yere giderken uygulamanız neredeyse olanaksızdır.

         Üzerinde yürüdüğünüz kaldırımlar kuşkusuz son dört yılda birkaç kez yeniden yapılmıştır. Kum zemin üzerine kötü yerleştirilmiş kaldırım taşları beklenmedik düzey farklılıkları oluşturmuştur. Saçaklardaki olukların açık uçları geçici olarak bir kontrplakla kapatılmış ama rüzgâr onu yerinden oynatmıştır. O da size düştüm düşeceğim edasıyla yukarılardan göz kırpmaktadır. Ya da daha evvel bir direk veya panonun asılı olduğu demir kaide tam olarak kesilmediğinden yerde kalan demirden uçlar ayakkabınızın takılması için kaldırımın tam ortasına durmaktadır. Doğal gaz borusunun onarımı bitmiştir ama yoldaki çukurlar hâlâ durmaktadır.

         Ufka bakacağıma yere bakarak yürürüm olur biter diye düşünüyorsanız tamamen yanılıyorsunuz. Çünkü bu, kuvvetli bir rüzgârın pencere kenarından uçurduğu ve yere düşerken başınızı sıyırıp geçen içi toprak dolu saksıyı hesaba katmamak olur; saksı birinci katın camlarını kırar ve kırık cam parçaları giyotin gibi üzerinize düşer. Tıpkı soğuk günler saçaklarda oluşan buz parçacıkları dam derelerinden aşağı sarkıp ayaklarınızın ucuna düştüğü gibi. Ufka ve göğe bakarak yürümekte yetmez.

         Çünkü karşılaştığınızda sırt çantalarıyla size çarpan bir grup öğrenciyi, bir omuz darbesiyle size yön değiştirten bir dizi pardösülü kadınları, camekânlı arabasını bir savaş zırhlısı gibi kullanan simitçiyi ya da kollarında taşıdığı kartondan piramitler nedeniyle görüşü engellenmiş büyük alış veriş merkezlerinin mallarını teslim eden görevlileri unutmak olur. 

         Şimdi bana ne yapmalıyım diye mi soruyorsunuz?
         “İstanbullu gibi yürüyün” diyorum, yani: bir yere, bir önünüze, bir havaya bakın, sonra yeniden aynı şeyleri yapın.

         Mahallemin kadınlarının on santimetre yükseklikte topuklu ayakkabılarla yürüdüğünü gördüğümde çoğu zaman şaşkınlık içinde kalıyorum.

Louboutin Ayakkabısı

        Kadın ayakları konusunda titizlikle yapılmış bir araştırmadan sonra size aşırı yüksek topukları kullanma usulünü gizlice açıklayayım. Şoförünüz sizi Citys’in büyük kapısı önüne bırakır, siz alış veriş merkezine imparatoriçe gibi girerken o da aracını on metre ötede iki sıra olmuş arabaların arkasına park eder. Bir saat sonra birazdan çıkacağınızı haber vermek için ona telefon edersiniz, o arabasını acele geri çeker, size arabanın kapısını nezaketle açabilmek için koşar, bu da sizin Grace Kelly gibi arabaya binmenize olanak sağlar. Şimdi bile teyzemin ben küçükken verdiği dersi yeniden duyar gibiyim: “Arabanın yanında dik duracaksın, kapı açılınca önce kıçını arabanın koltuğuna yerleştireceksin, sonra dizlerini sıkı sıkıya birbirine yapıştırıp bacaklarını kaldıracak sonra döndürüp zarif bir biçimde içeri alacaksın, tüm bunları hiç kuşkusuz   dudaklarında bir gülümsemeyle yapacaksın”
         Burada soylu görünümünüzden hiçbir zaman vazgeçmeyeceksiniz.
         Tüm bu kurallara kulak asmazsanız sizin için geriye tek bir çözüm kalıyor. Benim gibi yapmak, etrafı kollayarak yürümek.

Benim kitaplarım : link